ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ή ΕΓΩΙΣΜΟΣ ?

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό τελικά, που κάνει εμάς τις γυναίκες να αποζητάμε τόσο την συντροφικότητα? Τον γάμο, τα παιδιά, το «για πάντα» σε μια σχέση.

Ανασφάλεια ή απλά εγωισμός?

Εχω καταλήξει στην ανασφάλεια. Είμαστε αναλώσιμες. Εχουμε ημερομηνία λήξης και δυστυχώς το γνωρίζουμε.

Αυτός ο πλανήτης είναι φτιαγμένός για τους άντρες. Το πρώτο ανθρώπινο ον που κατέβηκε απο το δέντρο ήταν αρσενικό. Εμείς ακολουθήσαμε μετά. Πάντα αναρωτιόμουνα, γιατί στην φύση τα θηλυκά είναι σε όλα τα είδη περισσότερα απο τα αρσενικά. Γιατί απλά έχουνε ημερομηνία λήξης! Γερνάμε γρηγορότερα και η αναπαραγωγή μας σταματάει νωρίτερα. Αυτοί μπορούν να αναπαραχθούν και στα 70 και τώρα με την εξωσωματική, μη σου πω και μετά θάνατον. Εμείς? Δυστυχώς μάξιμουμ μέχρι τα 45 και αν είμαστε πολύ τυχερές και πετύχουν οι εξωσωματικές, άντε και στα 50.. Μετά τέλος.

Γι αυτό πρέπει να προλάβουμε. Να βρούμε καλή δουλειά, να βρούμε καλό άντρα που πρέπει να τον τυλίξουμε όσο είμαστε νέες και όμορφες και μετά να κάνουμε παιδιά και να ασχοληθούμε με την ανατροφή τους, το πλύσιμο,το μαγείρεμα, το καθάρισμα, την δουλειά μας και όταν θα πέφτουμε κατάκοπες στον καναπέ..τότε να μας λέει ότι έχουμε χάσει και την ομορφιά μας. Και μετά μπορεί να βρεί κάποια μικρότερη, ομορφότερη και εμείς να κατηγορούμε τον εαυτό μας γι αυτό και να προσπαθούμε πάλι να βρούμε τον τρόπο να τους κρατήσουμε κοντά μας. Εστω και κερατωμένες, έστω και ξεφτιλισμένες...αρκεί να μείνει. Για να μην μείνουμε μόνες μας. Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνες μας. Γιατί εμείς τα δημιουργούμε όλα, αλλά τα θεωρούμε άχρηστα αν δεν υπάρχει άντρας δίπλα μας.

Πρόσφατα μια γνωστή μου ανακάλυψε ότι ο αντρας της έχει σχέση με άλλη γυναίκα. Τι επέλεξει? Μα να μείνει μαζί του φυσικά. Ποιά ήταν η απάντησή της «Δεν τολμώ να σκεφτώ πως θα είναι η ζωή μου όταν θα φύγουν τα παιδιά και θα μείνω μόνη μου μαζί του, αλλά δεν τολμώ ούτε να σκεφτώ πως θα είναι η ζωή μου όταν θα φύγουν τα παιδιά και θα είμαι τελείως μόνη μου.» Το πρόβλημά της είναι ότι δεν αντέχει την ρετσινιά της χωρισμένης και σκοπεύει να πάει να βρεί την άλλη να την ξεμαλλιάσει. Την άλλη, οχι τον άντρα της. Γιατί ο άντρας της παρασύρθηκε ο καημένος, τι να κάνει, βλέπεις του ήταν πολύ δύσκολο να πεί όχι. Μην τον πούνε και μαλάκα δηλαδή.

Εγώ απο την άλλη μεριά, μια χαρά αντέχω την ρετσινιά της χωρισμένης και δεν έχω και κανένα πρόβλημα στην τελική. Καλύτερα μόνη μου, παρά με ένα άντρα που την λέξη «σύντροφος» την χρησιμοποιούσε όποτε βόλευε εκείνον.

Ναι κάνουμε λάθη στην ζωή μας,αλλά ευτυχώς έχουμε την επιλογή να τα διορθώνουμε και όχι να τα αφήνουμε να καταστρέφουν την ζωή μας.